نمایشنامه نویسی، آن طور که من دریافته ام، هنری است که می توان به کسانی که ذوق و استعداد ادبی متوسطی دارند تعلیم داد، چندان که بتوانند نمایشنامه ای قابل قبول بنویسند - و این البته برای دوستدار ادبیات هدفی است والا و بسیار خواستنی. از سوی دیگر، بسیاری از نویسندگان حرفه ای معاصر، نمایشنامه هایی را ساخته و پرداخته اند که بسیار پایین تر از سطح ذوق و استعدادشان بوده، و علت امر همین بوده که در آن موارد به خصوص، تخیل خلاقه از هم گامی با خواست نویسنده بازمانده؛ نویسنده اگر از دانش کار، یعنی از اصول نمایشنامه نویسی آگاهی شایسته می داشت، به یقین می توانست نارسایی های کار خویش را دریابد و در اصلاحشان بکوشند. دردناک است وقتی شخص به اثری به واقع شاعرانه برمی خورد که از هر لحاظ شایستگی این را دارد که اثری بزرگ باشد ولیکن به علت ناآگاهی نویسنده از اصول و مبادی فن به قیافه ای زار و نزار ارائه شده است...